منتظر لذت بینهایت در زندگی باشیم
وقتی به مسیری که تا به امروز در زندگیم طی کردم نگاه میکنم تلاش و تعهدی را میبینم که زنی مستأصل و خسته اما محکم و امیدوار در مسیر تغییر و شناخت درون خود در پیش گرفت.
هیچوقت به این فکر نکرد دیر شده یا اصلاً از کجا معلوم که چیزی تغییر کند فقط میدانست آنهمه بیپولی و بیانگیزگی و بیماری و درگیری با خودش و بقیه دیگر بس است. بلند شد و ایستاد.
میدانست جهان هرگز تا ته جاده موفقیت را به اون نشان نخواهد داد و او باید قدمهایش را باایمان به اینکه دستان آفریننده روی شانههایش است بردارد، این احساس که همیشه کسی که آگاهتر و مهربانتر و داناتر از تو هست حتی اگر مسیر رسیدن به هدفت نامعلوم باشد عین آرامش و لذت بود.
میبینید، همه حرفم از مسیر است مسیری نامعلوم به سمت هدفهای معلوم، در این مسیر نیاز به چراغقوه داریم تا یک متر جلوتر را ببینیم و بهپیش برویم جهان سازوکارش این است که تا انتهای مسیر را به ما نشان نمیدهد که اگر نشان میداد تلاش و تکاپو برای رسیدن بیمعنی و مفهوم میشد.